نوشته‌ها

درمان ملانوم با نوعی آنتی‌بیوتیک موجود

متخصصان علوم پزشکی در یک مطالعه جدید به بررسی این موضوع پرداختند که آیا داروهای آنتی‌بیوتیک موجود می‌توانند به درمان سرطان ملانوم کمک کنند؟

 در روند درمان ملانوم، گاهی اوقات سلول‌های تومور سرطانی در برابر داروهای ضد سرطان مقاوم می‌شوند. به همین خاطر در یک بررسی جدید به این موضوع پرداخته شده که آیا مصرف آنتی بیوتیک می‌تواند به درمان بهتر این نوع سرطان کمک کند؟

ملانوم نوعی سرطان پوست و یکی از شایع‌ترین انواع سرطان در افراد جوان است. بسیاری از موارد ابتلا به این نوع سرطان قابل درمان است اما ضرورت دستیابی به موثرترین روش‌های درمانی ممکن وجود دارد.

در تومورهای ملانوم سلول‌ها متفاوت هستند. برخی از این سلول‌ها به شدت در برابر داروهای موجود سرطان آسیب‌پذیر بوده درحالیکه برخی از آن‌ها به سرعت به داروهای موجود مقاوم می‌شوند و به رشد و گسترش تومور کمک می کند.

پیش از این متخصصان در بررسی‌های خود به این نکته دست یافته بودند که سلول‌های مقاوم در برابر درمان، سطح بالایی از یک نوع آنزیم به نام ALDH1 تولید می‌کنند.

متخصصان با در نظر گرفتن این نکته به دنبال یافتن روش‌هایی برآمدند تا روند تولید ALDH1 را متوقف کنند و تمامی سلول‌های ترشح کننده سطح بالایی از این آنزیم را از بین ببرند.

گروهی از متخصصان انگلیسی روی نوعی آنتی‌بیوتیک موسوم به nifuroxazide تمرکز کردند. این دارو معمولا برای درمان اسهال و التهاب روده بزرگ مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در این بررسی متخصصان نمونه‌های ملانوما را به موش‌های آزمایشگاهی پیوند زده و آن‌ها را با داروی nifuroxazideتحت درمان قرار دادند. همانطور که انتظار می‌رفت داروی آنتی بیوتیک، سلول‌های سرطانی که بالاترین سطح تولید آنزیم ALDH1 را داشتند از بین برد اما به دیگر انواع سلول‌ها آسیبی وارد نکرد.

به گزارش مدیکال نیوز تودی، در مرحله بعدی، تومورها را با داروهای استاندارد سرطان تحت درمان قرار دادند که در نهایت تعداد سلول‌های تولید کننده سطح بالای ALDH1 افزایش پیدا کرد و در برابر آنتی بیوتیک nifuroxazideآسیب‌پذیرتر شدند.

این متخصصان می گویند: اگر در مطالعات بعدی نیز نتایج مشابه حاصل شود ما می توانیم از ترکیب این آنتی بیوتیک با داروهای سرطان برای از بین بردن سلول‌های سرطانی خطرناک تر بهره بگیریم.

چگونه پرتوهای فرابنفش باعث سرطان پوست می‌شوند؟

دانشمندان با انجام یک پژوهش جدید کشف کردند که چگونه پرتوهای فرابنفش باعث سرطان پوست می‌شوند.

آنها در این پژوهش همچنین موفق به یافتن راهی برای توقف روند سرطان پوست شدند.

“ملانوما” یا “ملانوم” سرطان سلول‌های تولیدکننده رنگدانه پوست است که ملانوسیت نامیده می‌شوند. ملانوما تنها حدود 1 درصد از کل سرطان‌های پوست را شامل می‌شود، اما مسئول بیشترین مرگ و میر ناشی از سرطان پوست است.

ملانوما می‌تواند در هر نقطه از پوست اتفاق بیفتد، اما در مردان اغلب در سینه و پشت و در زنان در پاها ایجاد می‌شود. سایر نقاط رایج برای ملانوما شامل گردن و صورت است.

اگر چه بعضی از این موارد ملانوم دارای منشا مشخصی است، اما بیشتر آنها دارای منابعی هستند که تاکنون ناشناخته مانده است.

یک پژوهش جدید نشان می‌دهد: هنگامی که سلول‌های بنیادی ملانوسیت تعداد خاصی از جهش‌های ژنومی را در خود جمع می‌کنند، به سلول‌های بالقوه سرطانی تبدیل می‌شوند.

هنگامی که ملانوسیت‌ها در معرض تابش پرتو فرا بنفش (UV) قرار می‌گیرند، ملانین آزاد می‌کنند که یک رنگدانه قهوه‌ای تیره مایل به رنگ سیاه است که پوست را از اشعه‌های خورشید محافظت می‌کند.

اما ملانین‌ها در سلول‌های بنیادی ملانوسیت که به آستانه جهش‌های ژنتیکی رسیده و از آن عبور کرده‌اند، در زمان قرار گرفتن در معرض پرتو فرابنفش موجب رشد تومور می‌شوند.

محققان این پژوهش همچنین اظهار کردند که ممکن است راهی را برای پیشگیری از ملانوم ناشی از سلول‌های بنیادی جهش یافته شناسایی کنند.

محققان بر این باورند که یک ژن به نام Hgma2 در زمان قرارگیری در معرض تابش پرتو فرا بنفش در پوست بیان می‌شود. هنگامی که Hgma2 بیان می‌شود، سلول‌های بنیادی ملانوسیت را قادر می‌کند تا از پایه فولیکول‌های مو به سطح پوست و یا اپیدرم حرکت کرده و ملانین تولید کنند.

محققان این پژوهش با انجام آزمایش بر روی موش‌ها به بررسی نقش Hgma2 در ابتلا به ملانوم پرداختند.

آنها مشاهده کردند که موش‌هایی با ژن Hgma2 و جهش ژنتیکی در زمان قرارگیری در معرض پرتو فرابنفش به ملانوم دچار می‌شوند، در حالی‌که این اتفاق در موش‌هایی که Hgma2 در بدن آنها حذف شده و تنها جهش را تجربه می‌کنند، به وقوع نمی‌پیوندد.

اگرچه یافته‌های این محققان در پیدا کردن روش‌های درمانی نوین برای این بیماری امیدوارکننده است، اما با این وجود آنها برای درک نقش Hgma2 هنوز نیازمند انجام مطالعات بیشتری هستند.

یافته‌های این پژوهش در مجله Cell Stem Cell منتشر شده است.

منبع