به گزارش از روزنامه دیلی میل، اکنون هزاران مرد می توانند از این ترکیب جدید از داروهای سرطان پروستات که باعث کاهش مرگ و میر و کوچک شدن تومورهای این سرطان می شود، بهره ببرند.
نتایج این مطالعه که روی هزار و ۱۰۱ مرد در ۲۶ کشور جهان انجام شد، نشان داد، احتمال بهبودی کامل در بیمارانی که دو قرص مختلف سرطان پروستات را دریافت کرده بودند، نسبت به بیمارانی که تنها یک قرص مصرف کرده بودند، سه برابر بیشتر بود.
همه این بیماران به سرطان پروستات پیشرفته مبتلا بودند و هیچ درمان قبلی دریافت نکرده بودند و نیمی از آنها تومورهای بدون ژن فعال PTEN داشتند. محققان به برخی از این شرکت کنندگان هم داروی موجود «ابیراترون» که درمان استانداردی برای بسیاری از مردان محسوب می شود و هم داروی تجربی «ایپاتازرتیب» را دادند. اما سایر شرکت کنندگان در این مطالعه تنها داروی «آبیراترون» و دارونما دریافت کردند.
نتایج این مطالعه نشان داد که ۶۱ درصد بیمارانی که تومورهای بدون ژن فعال PTEN داشتند، با مصرف هر دو دارو شاهد کوچک تر شدن تومور خود بودند. اما در گروهی که تنها یک دارو مصرف کرده بودند، تنها ۳۹ درصد این نتیجه را مشاهده کردند.
این مطالعه همچنین نشان داد بیمارانی که دو داروی سرطان پروستات را دریافت کرده بودند، همچنین ۲۳ درصد کمتر احتمال داشت که بر اثر این بیماری جان خود را از دست دهند یا شاهد رشد و گسترش تومورهایشان باشند.
اما در بیمارانی که تومور با ژن فعال PTEN داشتند، مصرف دو داروی سرطان پروستات نسبت به مصرف تنها یک دارو هیچ تفاوتی ایجاد نکرد.
با این حال محققان نتایج مطالعه خود را امیدوارکننده توصیف کردند و معتقدند که ترکیب این داروها می تواند سالانه درمان بیش از ۱۰ هزار مرد مبتلا به سرطان پروستات فاقد ژن PTEN را بهبود بخشد.
ژن PTEN معمولاً برای سرکوب رشد تومور فعالیت می کند. با این حال، نیمی از سرطان های پیشرفته پروستات فاقد آن هستند. به این معنی که تمایل به تهاجم بیشتر دارند و نتیجه وخیم تری خواهند داشت.
سرطان پروستات، پیشرفت سرطان در پروستات است که غده‌ای در دستگاه تناسلی مردان محسوب می شود. بیشتر سرطان های پروستات آرام رشد می‌کنند، اما برخی نسبتاً سریع رشد می‌کنند.
سلول های سرطانی ممکن است از پروستات گسترش یابد و به دیگر بخش های بدن برسند، به ویژه استخوان ها و گره های لنفاوی. این بیماری ممکن است در آغاز نشانگانی را بروز ندهد اما در مراحل پیشرفته تر می تواند مشکلاتی را در ادرار کردن، خون در ادرار یا درد در ناحیهٔ لگن و کمر هنگام ادرار به وجود آورد.
مشروح این مطالعه در مجله Lancet منتشر شده است.
